Zonder woorden

Nadat de pleegouders van de 4-jarige Pam overlijden in een auto-ongeluk, heeft ze niemand meer. Ze heeft een heftig trauma opgelopen en wilt geen woord meer zeggen tegen wie dan ook. Als Koen het telefoontje krijgt dat zijn oom, die meer om hem gaf dan zijn eigen ouders, is overleden, twijfelt hij geen seconde. Hij moet het doen, trauma of niet, het maakt hem niet uit. Hij moet dit doen, voor zijn oom.

De eerste paar maanden van de adoptie zijn moeilijk. Niet door al het papierwerk en dat soort shit. Door het rouwen van Pam en Koen. Dat Pam niet meer wilt praten maakt het nog lastiger. Koen en zijn vrienden geven haar alle liefde en zorg, maar zal het ooit genoeg zijn om haar weer te laten praten? Zullen ze ooit haar stem horen? Zal ze ooit weer de Pam zijn die ze was voor het ongeluk?