Stan Zapalny

Szatnia pachniała potem, maścią rozgrzewającą i sprayem do odkażania ran. Dla Leny - klasyczny zapach miejsca pracy. Dla nich - strefa między boiskiem a ciałem, które balansowało na granicy wytrzymałości.
- Siadaj - rzuciła beznamiętnie, wyciągając z lodówki żel chłodzący.
Bartek spojrzał na nią z góry. Mierzyła trochę ponad metr siedemdziesiąt, ale on i tak był sporo wyższy. I znacznie mniej chętny do współpracy.
- Mówiłem, że nic mi nie jest.
- A ja mówię, że jest - odpowiedziała spokojnie, nie podnosząc wzroku. - Albo wchodzisz na kozetkę albo dzwonię do trenera i powiem, że nie chcesz współpracować. Wybieraj.
Milczał przez kilka sekund. Gdyby mógł, pewnie wyszedłby bez słowa. Ale trener już postawił sprawę jasno. Dlatego niechętnie i z głośnym westchnieniem usiadł, po czym przekręcił się na brzuch.
Nie ufał jej. I choć praktycznie się nie znali, już jej nie lubił. Nie rozumiał, dlaczego musi się jej słuchać. Jeszcze kilka tygodni temu miał swoją rutynę, swoje tempo, swoje sposoby. Teraz był ktoś nowy. Ktoś, kto mówił mu, co robić.
A Lena? Dawno przestała liczyć takich chłopaków. Tych, którzy myśleli, że są mężczyznami tylko dlatego, że potrafią bronić bramki i podnosić ciężary. Oczywiście wiedziała, kim był. Jeszcze przed oficjalnym zapoznaniem z drużyną, przestudiowała ich dokumentację medyczną. Zapamiętała imiona, numery, historię kontuzji, czasy rehabilitacji. I wiedziała, że Bartek to nie był przypadek do zignorowania. Czuła, że będzie dla niej wyzwaniem.
- Będziesz musiał się rozluźnić - rzuciła, chwytając jego nogę zdecydowanie.
- Prędzej zamarznę - burknął.
Tak właśnie się poznali.