Aşeka

"Aşk." dediğinde anlamsızca ona baktım.

"Sence aşk nedir yüzbaşım?" tam da gözlerimin içine bakarak merakla sormuştu.

"İnsanın kalbini hızlandıran, hiçbir yere sığamadığını hissettiren bir duygudur üsteğmenim." cevabımı kulağına fısıldarken daha da fazla yaklaşmıştım ona. Neredeyse burun burunaydık.

"Sence, aşk nedir Hare?"

"Aşk..." dedi kısık bir sesle.

"Aşk bir yönden yapışmak demektir." O konuşurken benim bakışlarım dudaklarındaydı. Madem aşk yapışmaktı, şu an dudağına yapışsam ne yapardı acaba?

"Bir rivayete göre aşkın kökü, Farsça bir kelime olan aşekadan gelmektedir." dedikten sonra kısa bir süre duraksadı. Ardından konuşmaya devam etti.

"Aşeka tutunduğu ağacın tüm besin kaynaklarını tüketen, çepeçevre sarak tamamen ağaca yayılıp onu kurutan bir sarmaşık türüdür aslında."

"Yani aşk insanın bütün vücuduna yayılır, ayrılamaz diyorsun üsteğmenim." dedim. Bundan bahsetmediğini anlamıştım, ama anlamaza oynamayı tercih etmiştim.

"Hayır yüzbaşım. Beni anladığınızı düşünmüştüm." dedi hala kısık sesle konuşmaya devam ederek.

"Aşkın insanın bütün vücuduna tıpkı bir sarmaşık gibi yayıldığı doğrudur. Yapışmak denmesinin sebebi ise insanın gönlüne yapışıp kalmasıdır. Dediğin gibi de bir daha ayrılmaz. Onu kökünden kopardığında kurtulduğunu sanarsın. Fakat zehri hala üstündedir. Her dokunduğunda içinde kalan ukte ortaya çıkar ve kendini mahvetmene sebep olur. Panzehirini bulmak zordur. Genelde bulamazlar zaten." uzun cümleler kurduğunu nadiren duyuyordum. Bu gün oldukça uzun cümleler kurmaktan kaçınmamıştı.

"Fakat aşk insanı önce mutlu eder, sonra tüketir, en sonunda da öldürür." dedikten sonra benden uzaklaşarak tekrar konuştu.

"Öldürür yüzbaşı, aşk insanı öldürür." dedi. Daha sonra da kapıyı açarak ardına bakmadan odadan çıktı...