8 parts Ongoing "Diz çöküp yalvaran insanları affetme zayıflığı gösterme. Başarıya giden yolda fedakarlıkların yapılması son derece normaldir." demişti babası tok ve yankılı sesiyle, elindeki bıçaktan damlayan kan toprağa karışırken.
Çirkefin bataklıkla kaynaştığı bu uğursuz yerde bir an bile soluklanmak istemiyordu. Yaşamak şöyle dursun, nefes dahi almak günaha batmak gibi geliyordu ona. Burası değildi arzuladığı, eski hayatını, eski ailesini, eski 𝐊𝐚𝐫𝐝𝐞𝐥𝐞𝐧'i özlüyordu; hasretini büyüten şeylerdi bunlar.
"Tüm yaşamlar kutsaldır. Bir insanın yaşamı cansız objeyle kıyaslanamaz." derdi annesi. Eğer şu an burada olsaydı aynısını söyleyerek karşı gelirdi kocasına, sonucunun felaket olacağını bilse bile, yine de çekip çıkarırdı onu bu kör girdaptan.
Ama yoktu. Olmayacaktı da. Yapayalnızdı Kardelen çıplak kaderin keskin rüzgarına terk edilmiş halde, 𝐬𝐨𝐧𝐮𝐧𝐚 𝐤𝐚𝐝𝐚𝐫.
❦
"Nefret onu yaşattı, mutluluk ise öldürecek."
❦
