BELKİ DE HAYAT BÖYLEYDİ

Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. En sonunda dayanamayıp gözyaşlarımı serbest bırakmıştım. Ne kadar bağırırsam bağırayım kimse beni duymuyordu. Karanlık bir odanın içindeydim. Nereye gelmiştim bilmiyorum. En son hatırladığım şey kafama sert bir darbe almıştım. Kim beni kaçırmıştı? Niye kaçırmıştı? Burada olduğuma dair hiçbir şey bilmiyorum. Bildiğim tek şey biri beni kaçırmıştı.
Umudumu kaybetmeden son bir kez daha bağırdım avazım çıktığı kadar. Kapı açıldı. Karanlık oda bir anda aydınlandı. Yüzüne ışık vurmadığı için bana doğru gelen kişiyi göremiyordum.
Benim yanıma gelip yüzümü tutmuştu. Canım çok yanıyordu. Ağlıyordum zaten daha fazla ağlamaya başladım.
''Şşşt güzellik. Ağlama canımı acıtıyorsun.''
Sesi tanıdık geliyordu ama yüzünü hala görememiştim.
Yüzü boynuma doğru yaklaşıyordu. Hıçkırarak ağlamaya başladım. Sandalyeye bağlı olduğum için kıpırdayamıyordum. Bağırıyordum ama beni duyan yoktu. Yüzü ile boynum arasında birkaç santim vardı. Çok korkuyordum. Artık umudumu kesmiş ve bağırmayı bırakmıştım.
''BELKİ DE HAYAT BÖYLEYDİ'' dedim içimden.
Biri kapıya tekme atıp açtı.
''Sakın kıza dokunma. Seni öldürürüm şerefsiz p*ç.''