🌙 Nën Hënën e Budvës🌊

Prologu

Budva, mesnatë.

Era mbante aromën e kripës dhe të trupave të lagur nga deti. Qielli digjej nga yjet, dhe hëna e plotë rrinte pezull mbi ujë si një vëzhguese e heshtur e mëkateve njerëzore.

Në mes të asaj nate të qetë, zhurma e rënies së rërës nën këmbët zbathura të saj ishte e vetmja që guxonte të prishte heshtjen. Pojena, me flokët bjonde të lëshuar mbi shpatullat e zhveshura dhe fustanin e hollë që i ngjitej trupit si një përkëdhelje, ecte drejt detit si një grua që po kërkonte zjarr në mes të ujit.

Nuk kishte ardhur për pushime. As për të pushuar.
Ajo kishte ardhur për të humbur... për t'u gjetur...
...ose për t'u djegur.

Ai u shfaq sikur ishte thirrur nga trupi i saj.
Alvini, me lëvizje të qeta dhe të sigurta, kishte sytë që i rrëshqisnin mbi të sikur ia shijonin lëkurën nga larg. Ishte një i huaj. Por ajo nuk e donte të njohurën. E donte rrezikun. E donte atë shikim që digjte pa prekur.

"Po më kërkoje?" - zëri i tij i ulët u ngatërrua me zhurmën e valëve.

"Jo," - u përgjigj ajo me një buzëqeshje që i shtrëngoi pulsin, "por e dija që do vije."

Afërsia e tyre s'kishte nevojë për fjalë. Trupat e tyre e ndjenin nxehtësinë përpara se duart të guxonin të preknin. Dhe kur gishtat e tij u vendosën mbi belin e saj, nata ndaloi frymëmarrjen.

Kjo nuk ishte thjesht tërheqje.
Ishte një përplasje e domosdoshme.
Një zjarr që po shuhej me zjarr.

Sepse nën hënën e Budvës, kishte net që nuk harroheshin.
Net ku një trup kërkonte një tjetër.
Dhe kur gjente atë që duhej, bota rreth tyre thjesht... zhdukej.