Yakamoz Mahallesi

Merhaba, yeni kurguma hoş geldiniz! 💗💗
Bize bir şans verdiğiniz için teşekkür ederiz...

---

Muavinin seslenmesiyle gözlerimi açtım. Terminallere varmıştık. Esnemekten kendimi alamadım, her yerim tutulmuştu. Ayağa kalkıp seri hareketlerle toparlandım, otobüsten indim. Yere ayak basar basmaz derin bir nefes aldım. Muavinin yanına gidip bavulların çıkarılmasını bekledim. Bir-iki dakika sonra benimkileri de çıkarmıştı.

Bavullarımı alıp taksi aramaya koyuldum. Kısa bir süre sonra boş bir taksi bulup bindim.
"Nereye gidiyoruz abla?" dedi taksici.
Yeni evimin adresini verip, "Küçükçekmece." dedim.

Araba hareket etmeye başladı. Ben de gözlerimi yola çevirdim. İşte buradayım... Başarmıştım.
Tüm o "Yapamazsın." diyenlere rağmen, ben başarmıştım.
Hayalimi gerçekleştirmiştim.

Tabii bu hayalime ulaşmamda en büyük destekçilerim abilerimdi. Her koşulda yanımda oldular, beni desteklediler ve hep cesaret verdiler.
İyi ki varsınız, sizi çok seviyorum!

Hayalim İstanbul'a gitmekti. Orada mesleğimi yapmak...
Annemle babam başta sıcak bakmadılar bu fikre. İstanbul onlara korkutucu geliyordu. Hele ki anneme...
Haklılardı da. Kim ister ki evladının bilmediği, uzak bir şehirde tek başına yaşamasını?

Ama bu işi de abilerim halletti.
Bir de abimin askerdeki arkadaşı olan Cüneyt abinin, taşınacağım mahallenin muhtarı olması...
Bu durum, babamları biraz daha rahatlattı. Nihayetinde ikna oldular.

Arabanın durmasıyla geldiğimizi anladım. Ücreti ödeyip indim.
Taksici abi bavullarımı da indirdi. Teşekkür edip mahalleye doğru yürümeye başladım.
Daha önceden geldiğim için evin yolunu biliyordum. Yaklaşık 10-15 dakika yürüdükten sonra yaşayacağım yere ulaştım.

İçime derin bir nefes çektim. Gözlerimi kapadım. Dudaklarımdan tek bir cümle döküldü:

"Yeni hayatına hoş geldin, İris Mira Demiray.."