Mihnet

Savaşıyordu kadın. Sadece çevresindekilerle değil aynı zamanda kafasının içindekilerle olan bir savaştı bu. Bazıları ona dissosiyatif kişilik bozukluğu derdi. Kadına göre ise ruhunu içeriden çürüten, gittikçe kendisini canavarlaştıran bir parazit. Hiçbir şekilde mutlu olmasına izin vermiyordu. Çevresindekilere zarar vermemek için uzaklaştırıyordu hep kendini. Oysa o da hak ediyordu yaşamayı.

Mihnet acı demekti. Yaşamı boyunca iliklerine kadar hissettiği duygu, beraberinde vuslatı da getiremez miydi? Mihnet ve vuslat aynı anda var olamaz mıydı? Zamanın getireceklerinden habersiz, dik duruşunu bozmadan, yüzünden tebessümü eksik etmeden savaşacaktı. Kazanıp kazanamayacağını ise zaman belirleyecekti.