İZMİRİN GÜLÜ

İnci Aksu & Barış Alper Yılmaz.

🌟🌟🌟🌟🌟

Hayatım boyunca sahnede alkışlandım. Mikrofonu elime aldığımda kalabalıklar susar, ben konuşurum. Ama o gün...
O gün birisi beni susturdu. Gözleriyle.

Galatasaray 25. şampiyonluğunu kutluyordu. Ortalık yangın yeri zaten, herkes çıldırmış. Stadyuma çağrıldığımda "bir iki şarkı söyler çıkarım" dedim. Sonuçta alışığım. Ne sahneler gördüm ben. Ne tribünler.

Ama o gece sahneye çıktığım an, kalabalığın içinde bir çift göz beni öyle bir izliyordu ki... sanki herkes susmuş, sadece o bakıyordu.

Barış Alper Yılmaz'dı o. Evet evet, o. Hani herkesin "takımın Neşe'si" dediği, ama top ayağına geldi mi herkesin nefesini tuttuğu çocuk var ya... İşte o gözleriyle beni susturdu. Şarkımı unutur gibi oldum. Birkaç saniye donup kaldım. Gülmem geldi ama içimde bir şey kıpırdadı. O kıpırtı var ya... hâlâ geçmedi.

Performans bitti. Alkış koptu. Sahne arkasına geçtim, ter içindeyim. Telefonuma bir mesaj geldi kulüp yetkilisinden.
"Barış seni tebrik etmek istiyor. Müsait misin?"

Ben orada durdum. Ciddi mi bu dedim. Ama içimden geçen şeyin ne olduğunu zaten o bakışlarda anlamıştım. Belki bir selam, belki bir gülüş, belki de yeni bir başlangıcın ilk cümlesi.

O gece sadece Galatasaray şampiyon olmadı.
Belki de ben kalbimi kaybettim.
Ya da... yeni bir şarkımın ilk mısrasını buldum.
Barış mı?
Onunla konuşmadım henüz ama gözleri bana çok şey söyledi.

Yakında...
Adım bir daha çağrılırsa, stadyuma değil...
Belki onun kalbine giderim.

🌟🌟🌟🌟🌟

📌Not: hayal üründür, hiç bir yazdığım gerçek değildir.