Mevsimsiz Sabah

"Soyun," dedi soğuk bir sesle.
Gözleri... aynı ses tonu gibi buz gibiydi. Kalbimi donduran, ruhumu susturan o bakışlarla üzerime dikmişti gözlerini.

Ben Yaprak.
Yirmi bir yaşındaydım.
Bir berdele kurban edilmiş, abimin canı karşılığında sus payı olarak verilmiştim bu adama.

Başımı hızla iki yana salladım.
Korkuyordum.
Onun adı bile Mardin'de fısıltıyla anılırdı. Gaddarlığıyla, acımasızlığıyla nam salmıştı. Yaşı benden büyüktü. Fazlasıyla.
Güçlüydü. Heybetli. Kaslı kolları dövmelerle kaplıydı. Onun gibi bir adam, birçok genç kızın hayali olabilirdi belki ama benim için... o bir kâbustu.

Çünkü benim kalbim bir başkasına aitti.
Ölmüş olsa da, ona ihanet edemezdim.
Etmezdim.

Birden kolumdan tuttu. Sertçe yatağa savurdu beni.
Varlığı üstümdeydi artık. Kaçamıyordum. Nefesim daraldı.
Yüzüme eğildi, sesini alçaltarak ama daha da baskın bir tonla fısıldadı:

"Sana dedim ki, soyun."

Yutkundum. Gözlerim doldu. Ölüm, yanı başımda nefes alıyordu.
Ama ben hâlâ direniyordum. Hâlâ onu savunuyordum... kalbimde taşıdığım adamı.

"Ağam... yapma. Kurbanın olayım, dokunma bana."
Sesi titreyen bir duaydı bu.
"Benim gönlüm... bir başkasına ait. Ölmüş bile olsa, ben hâlâ ondayım. Ne olur dokunma."

Bileceğim tek kurtuluş, belki de ölümdü.
Ama olur da kavuşursam ona, buna değerdi.

O ise geri çekilmedi. Aksine, daha da bastırdı bedenini bana.
Gözlerimi aradı.
Benim yeşil gözlerimle onun karanlık, dipsiz siyah bakışları çarpıştı o anda.
Dudaklarını aralamadı... ama bakışıyla bağırdı sanki.
İçimdeki tüm inancı kırmaya çalışıyordu.