Unutulan Kül

Bazı geceler rüyamda hâlâ yanıyorum.

Alevler her yeri sarıyor, duman nefesimi kesiyor...
Ve biri hep aynı şeyi söylüyor:
"Koş, Efsun. Arkana bakma."

Ailemi o yangında kaybettim.
Kendimi de.
O günden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı.
Sadece bir ses kaldı geriye, yüzünü bile hatırlamadığım biri...
Belki bir çocuk, belki bir kahraman. Belki de hiç var olmamış biri.

Şimdi 21 yaşındayım. İstanbul'da hukuk okuyorum.
Hayatımı düzene sokmaya çalışırken, geçmişimle ilgili tek bağlantım olan o adam...
Yıllar sonra karşıma çıktı.

Ama ben onu tanımadım.
O beni tanıdı.
Ve hayatımı bir kez daha değiştirmek üzereydi.