KUMRU ve KUZGUN

Küçük, ürkek bir kuş korkuyla irkildi. Bir kanadı kırıktı ve vücudu her ne kadar hafif de olsa geriye kalan gücü onu taşımaya yetmeyecekti. Buna rağmen kanat çırptı. Başını kaldırıp ondan çok uzakta görünen yıldızlara kadar uçabileceğini söyledi.

Bir dalda, yırtıcı türünün yemeği olmamak için saklanıyordu. Onu bir kuzgun görürse, sonu olurdu.

Kumru,

Narin, ürkek ve hafifti.

Saklandığı dalda bir gürültü duydu. Kilometrelerce öteye gidebilecek kadar gür bir sesti. Onunla aynı ağacı paylaşıyordu. Onu fark etmiş miydi?

O, bir Kuzgundu.

Zeki, atik, güçlü ve karaydı.

Kumru, endişeyle sindi. Titriyordu. Başını kaldırıp ondan birkaç dal yukarıda olan o Azrail'in onu fark edip etmediğini anlamaya çalıştı.

Kuzgun, karanlık bakışlarıyla etrafı seyrediyordu. Sonra bir an başını eğdi ve ürkek, sarıya çalan o gözlerle karşılaştı karaları.

Yine genzinden çıkan derin bir ses bıraktı göğe. Boşlukta uzun süre süzüldü sesi. Kumru, kendisini korkuyla aşağı bıraktı fakat uçamadı. Bedeni saniyeler içinde yere düşmeyi beklerken Kuzgun, dalda beklemeye bir son verip açtığı yelkenleriyle kendini rüzgara bıraktı.

Çok geçmedi ki Kumru, yere çakıldı. Acıyla bağırıyor ve katilinden kaçmaya çalışıyordu.

Kuzgun iri, kara ayaklarıyla ona adımladı. Sonra bir an tabiata aykırı bir şey yaptı.

Kumru'yu kanadının altına aldı ve onu dünyadan sakladı.