"Ik ben kanker," zei hij zacht daarna keek ik hem vragend aan. "Mijn hele lichaam bestaat uit kanker," zei hij nog zachter bijna schor "het spijt me." Het laatste kwam er piepend uit, tranen bolden op in mijn ogen. Dit kan niet. Dit mag niet. Waarom loopt mijn leven nou zo? Als het einde komt, heb je nog maar één keuze. Je gaat het pad op naar boven. Ik hoorde nog net die piep en geschreeuw, daarna werd alles zwart. Was ik nou diegene die zijn vrede had gevonden? "Ik zou bij je blijven tot het einde, ookal zouden dat duizenden messensteken in mijn hart zijn. Ik zou altijd van je houden en aan je denken." © 2015, ArianagranehAll Rights Reserved
6 parts