Kanla Örülmüş Sarmaşıklar

İnsan, kendinde yarattığı canavarı tanımaz; çünkü asıl hükmeden yaratığı, canavar değil, onun nefsidir.
Öyle ki artık onunla düşünür, onunla hareket eder,
onunla karar verir ve uygular.

İşte şu var ki: artık azad edilemez.
Tutsak olan nefsin kendisidir ve neyse o, uygulanır.
Belki de bu yüzden insanoğlu kötü olmaktan zorlanmıyor; iyi olmak onlara işkence gibi geliyordur.

Ve bir gün...

Sarmaşık artık gövdeyi değil, zihni sarar.
Dikenleri etten değil, karardan yapılmıştır.
İçindeki canavara "benim" diyen herkes, önce kendini yitirmiştir.

Gözleri hâlâ insana benzer, ama içinden bakan artık yalnızca boşluktur.Çünkü nefes, bir kere ipleri ele geçirdiğinde...
o artık tutsağın değil, sahibin olur.

Kurban da cellat da aynı bedende yaşar.
İnsan, önce suçsuzken acı çeker; sonra suçluyken susar.
Ve o sustukça, kanla örülmüş sarmaşıklar büyür.

Yavaşça...Yutmak için değil dönüştürmek için.