IŞIĞIN G'İZİ'

Hayat gayelerimiz, mutluluklarımız ve hüzünlerimiz. Belki de gerçekten yaşayanlar için önemli olan şeylerdir. Benim var oluşum lanetli bir kehanetin çevresinde hayat bulmuş, hayat veren bitince geriye hiçbir şey kalmamıştı. Tanıdığım herkes tanımadıklarıma, anılarım yaşanmamışlıklara, aşkım ise gönlümüze hiç düşmemiş gibi olacaktı. Belki de annemin rüyalarımda seslenişi bile yalandır... belki de kendi kendime varım ben demenin yollarını aramış kendime sahte bir benlik yaratmışımdır. İsiliel'in yaptıklarına ve Yunor'un batırdıklarına karşın eski kehanet beni seçmiş ve bir noktaya kadar istediği yere getirtmişti. Artık gelinen bu noktada yapılacak olan ne varsa bana ait değildi. Ben sadece işlerini görebilsinler diye birkaç pürüzü halletmiştim. Tüm malzemeleri ayarlamıştım keki yapmaları için ve artık benim görevim bitmişti. İsiliel'in kehaneti neydi? Ne oldu? Kimse bilmiyor. Ama ben eski kehanetin gerekliliklerini başka bir kehanet ile sağlamıştım. Tek bildiğim buydu ve birde artık bana gerek kalmadığı... sahnede sözü biten oyuncudan başka bir şey değildim. Kendi varlığımın olmaması canımı yakıyordu. Nasıl yani? Diyorum ve hep sorguluyorum kendimi. Bitti mi her şey?