(polisiye kurgu) • Bazı günahlar gömülü kalamaz. Bazı cezalar ebedidir.

Askeri kurgudur. " Bazen aynı safta olmak yetmez, bazen kalpler cephe cepheye durur. "

Kafes dövüşçüsü Alper ve uzun zamandır onu radarına almış Yeraltının korkulu rüyası Barlas. BXB kurgusudur, homofobiklerin girilmesi tavsiye edilmez. Keyifli okumalar.

Okulda normal bir gün, öğrenciler derste. Silah sesleri yükseliyor. Önce kimse anlamıyor, sonra teker, teker ölüyorlar. Geriye bir kişi kalana kadar. Geriye tek kurşun kalana kadar. Geriye tek masum kalana kadar... ... Etrafıma bakıyorum. Tek gördüğüm kan, cesetler... Tek duyduğum çığlıklar ve silah sesi... Dizimi karnıma çekmiş, kollarımı dizime sarmış oturuyorum... Sonra çığlıklar kesiliyor... Bekle, çığlıklar kesildi. Silah seside öyle. Herkes gitti mi? Öldüler mi? Kafamı dizimin arasına alarak kulaklarımı kapattım. olmayan çığlıkları ve silah seslerini susturmaya çalıştım. Sonra adım sesleri duydum. Kalbim... O kadar sert atıyordu ki sanki göğüs kafesimdeki kaburgalar kalbime batıyordu. Sonra kafamı yukarı kaldırıp tüm okulun katiline baktım. Kalın sesi ile konuştu. "Burda olmaman gerekiyordu. Sen masumlardansın."

❝Deniz Giray, Yaman Atasoy'un hazinesi.❞ Düzenlenecek. -bxb!

barış alper yılmaz X ismail yüksek

Yaşamını sığdırabildiği hayatının aniden tersine dönmesi ve bununla birlikte hayatın ona sunduğu acımasız acılarla baş başa kalmış bir genç kadının yapacağı iki seçim vardı: Ölmek ya da öldürmek. Racondan ibaret bir mafya dünyasının karmaşık sistemleri, ihanetleri, dostlukları, düşmanlıkları ve liderlikleri... [[Eşkıya Dünyaya Hükümdar Olmaz' dan esinlenerek yazılmış bir kitap olmakla birlikte büyük bir bölümü kurgudan ibarettir.}}

Tarık şımarık bir gençtir. Babası onu yaptığı hatalarla hep cezalandırır ama Tarık uslanmaz. Son hatasının cezası diğer cezalar kadar hafif değildir. Onu bir komutana emanet eder. Adir - Garesra

050*** *fotoraf Nergiz çoraplar iyi değil sanki yakışmadı değilmi😕 Barlas Yakışmış (Ciddiye alınacak kitap değil eğlencesine yazdım😭)

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.