Szeptunki z Mokradeł

Mokra ziemia pamięta wszystko. Każdy krok, każdą krew, każdy szept, który nie powinien był paść.
Kiedy byłam mała, babka mówiła: „Nigdy nie mów głośno swojego imienia nad wodą. Bagno słyszy. A jak usłyszy, to zapamięta."

Nie słuchałam.

Teraz mieszkam tutaj - na skraju świata, gdzie kończą się mapy, a zaczynają opowieści.
Ludzie z wiosek mówią o nas różnie: wiedźmy, czarownice, szalone. Przychodzą nocą, kiedy dziecko krzyczy we śnie albo krowa nie daje mleka. Boją się nas, ale bardziej boją się nie przyjść.

Nazywają nas szeptunkami.

My - te, co znają imiona roślin, pieśni, które gaszą ogień, i zaklęcia, które nie są do końca modlitwą, ale jeszcze nie przekleństwem.
Ale bagno... ono nie słucha naszych zaklęć. Ono mówi po swojemu. I ostatnio zaczęło mówić zbyt często.