На брегот на Охридското Езето

Кога Ана се враќа во родното село по повеќе од две децении, тишината околу езерото ѝ изгледа премногу совршена - како да крие нешто. Наутро, во својот одраз, забележува насмевка што не ѝ припаѓа. Тоа е само почетокот на низата случувања што ќе ја вратат во едно детство што сите се обиделе да го заборават.

Фотографија од роденден, сенка на стари слики, и една детска гласинка од минатото ја туркаат Ана во истражување на сопствените спомени. Кога наидува на име што одамна никој не го споменал - Мина, исчезнатото девојче од соседството - таа започнува откривање на вистината која била закопана под тишината на целото село.

Огледалата почнуваат да зборуваат, сенките се движат ноќе, а детската игра од минатото станува нешто многу пострашно: сведоштво за молкот што трае со генерации.
Ана сфаќа дека нејзиното бегство тогаш - и молкот на возрасните - ја направиле соучесник. Но за разлика од другите, таа избира да се врати... и да слушне што сака да ѝ каже Мина.

Преку низа на емоционални, но и застрашувачки моменти, Ана се соочува со сопствената вина и одлучува да проговори. Го наоѓа телото. Ја запишу