KARAY'EL +18

Karşımdaki deniz manzarasını izlerken önümdeki masada olan kahvemi alıp dudaklarıma götürdüm. Belki de son bir senedir her gün yaptığım gibi iki yıl öncesindeydi aklım. Düşüncelerimde yaşıyordum. O günlerden geriye kalan bir iz aramaktı beni meşgul eden. Yaşanılan şeyler hiç bırakmaz mıydı bir iz arkasında...

Ah iz demişken elbette her yaşanılan anın bıraktığı duygular o anlardan bize mirastır ama benim bahsetmek istediğim daha somut miraslar.
Ama bana kalanlar sadece oturduğum ev, bir araba, başarılı bir holdingde iyi bir pozisyondu.

Gözlerimi balkonuma bağlı olan oturma odamda gezdirdim. Evimdi, burası. Öyle dediler. Karşılığında hiçbir şey soramadım. Nerde olduğunu? Ne yaptığını? İyi mi kötü mü olduğunu?
Soru işaretleriyle mahkum edilmiştim. Bana verdiklerinin arasına.

Etrafımdakileri nasıl elde etmiş olduğumu bilmesem aklımdan şüphe edebilirdim. Yaşadıklarım gerçek miydi diye?

Özlemiştim onu, tenimdeki, kalbimdeki izlerini her anımızı. Zarif dokunuşlarını şimdi ise geriye hiçbir şey kalmamıştı.

Herşey basit bir iş teklifiyle başlamıştı ama sonra...