Siyah Bulut

Karanlığı delen bakışlar Üstüme odaklanmıştı. Sokağın ortasında gören olur mu diye aldırmadan bağıra bağıra, küçük bir çocuk gibi ağlıyordum. Ama o bakışlar Her dakika daha da korkmamı sağlıyordu. Hayatımın en berbat akşamını geçiriyordum. Bundan sonraki her akşam da böyle olacağa benziyordu. Artık yaşamak istemiyordum ama kendime kıymıyordum da. Annemin vefat ettiği haberini daha 2 saat önce almıştım, annem benim hayatımdaki tek yaşam kaynağımdı. Alkolik babam genelde benim için bir intihar sebebiydi. Aslında annem daha fazla acı çekmediği için sevinmem, son zamanlarda da ona zaman ayırıp hastaneye gitmediğim için onu hayatımdan kolayca çıkarabilmem gerekiyordu ama onun Hastanedeki Varlığı.... Kanserden dolayı ne kadar da solmuş olsa da o yüzü, küçülmüş bedeni... Benim içimi rahatlatıyor ama aynı zamanda da beni üzüyordu... Ona acırdım çünkü o haliyle hala beni mutlu etmeye çalışırdı. Ama artık bunların hiç biri yoktu... Tek Başıma hayatımın önünde durmak zorunda kalacaktım.