Çok küçük yaşlarda annesini ve babasını bir trafik kazasından dolayı kaybetti. Daha çok küçüktü.. 7 yaşında annesizliğin, babasızlığın ne demek oldugunu bilemeyen annesinin kokusunu daha icine bile cekemeden, babasıyla bir oyun bile oynayaman cocuk. Her okula gittiğinde arkadaşlarının anneleri gelip çocuklarını almasi, onların elinden tutup eve götürmesi.. Aslında bu olaylar onu daha da güçlendirmişti. Hic olmadıgı kadar, eğer güclenmeseydi 12 Yaşında ağır bir hastalıktan kurtulamazdı. Kan kanseriden.. Ve simdi 22 yasinda. Olgunlaşıp herseye gögüs geren Harry, hayatın birçok kötü yanlarina sahit oldu. "Daha kötü ne olabilirdiki?" Ve simdi ki hedefide teyzesinin zar zor ordan burdan para bulup En son aile yadigarini da okutup adam etmekti. Üniverstesini bitirip sevecegi kızı bulmaktı. Peki bunlar o kadar kolay olmayacaktı...
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."