BIR ANKA ƏFSANƏSI

Yanmışdım, hər zərrəmlə yanmışdım. Küllərimə qədər yanmışdım. Bu gün bir cinayət olmuşdu. Yeniyetmə bir qızın saf ruhu onun ən yaxınları tərəfindən amansızca öldürülmüşdü.Gözlərini qırpmadan,ürəkləri titrəmədən bunu etmişdilər. O qız mən idim. Ruhumun qatilləri isə... ən çox inandığım, sığınacaq bildiyim insanlar idi. Onlar məni hər sözləri ilə, hər hərəkətləri ilə, hər susqunluqları ilə yandırmışdılar. Od qorxulu deyildi, od yandırdıqca təmizləyərdi. Əsl qorxulu olan, ruhun yandırılması idi.

Mən indi bir kül yığını idim. Soyuq və cansız. Amma kül, bitişin simvolu olduğu qədər, həm də yenidən doğuluşun simvolu idi. Mən bu külün içindən bir Anka kimi doğulmalı idim. O saf qızın ruhu öldürülmüşdü, amma mən bu ölümdən yeni bir həyat quracaqdım.

Mən oda aşiq idim. O mənim yeganə işığım, ən saf, ən toxunulmazım idi.Mən indi bu işığım və alovumla o qızın qatilləri ilə savaşacaqdım. Bu artıq intiqam deyildi, bu, bir Ankanın özünü, itirdiklərini və ruhunu qurtarmaq savaşı idi. Külümün içində bir işıq hələ də yaşayırdı. Bu işıq, onların məhv edə bilmədiyi, mənim isə yenidən doğulmaq üçün tutunacaq yeganə ümidim idi.