
Bir an da karanlığın içine çekilmiyorsunuz. Yavaş yavaş sizi ele geçiriyor. Acılar...İhanetler...Kayıplar... Biz toplumun karanlık yüzü...görülmeyen...ezilen tarafıydık. Bu hale nasıl geldiğimizle kimse ilgilenmedi. Görmemek en kolayıydı. Çaba için fedakârlık gerekirdi. Hayatımda böyle fedakârlık yapabilecek biri yoktu. Yoktu değil mi? Yok sandım. Böyle biri olamazdı ama...varmış. İşte tam noktada biri çıktı. Aydınlık taraftan bana elini uzattı. Beni yıllar önce bırakıp giden o adam karşımdaydı. Elini tutamadım. Kaçtım. Eskiden tanıdığı o masum kişi değildim. Artık değişmiştim. Masum tarafım yok olmuş kendi çıkmazımda kaybolmuştum. Belki de ben yanılıyorumdur...All Rights Reserved