GÜNEŞ'İN ÇAĞRISI

Yanımda kanlar içindeki cesedi görünce ağlamaya başladım. Kan görmekten nefret ediyordum. Dışarıdan silah sesleri geldiğini duyunca Çağrı'nın geldiğini anlamıştım. Alt kattan "Güneş biliyorum buradasın korkma seni almaya geldim." diyen Çağrı ' nın sesini durdum. Duyamayacağını bilsem de kısık plan sesimle "Korkmuyorum." dedim ağlarken. Ağlamamın sebebi korkmak değil kandı, kan görmem kokusunu hissetmemdi. Çağrı kapının kilidini açarak içeri girdi. İstemeden de olsa gözümden gelen yaşlar arttı. Beni kucağına aldı. Kollarımı boynuna sardım. Gözyaşlarım boynunu ıslatıyordu. Beni hızlıca bahçeye çıkardı. Kucağından indirdi ve belime sarıldı. Öyle sıkı sarıldı ki bir an kemiklerim kırılacak sandım. Sanki onun yanında olduğumu, kendine kanıtlamak istiyor gibiydi. Bende ona sarıldım. "Kandan nefret ediyorum. O mide bulandırıcı kokusundan, güzel ama korkutucu görünen renginden..." "Kandan bu kadar nefret ediyorsun ama soy adında bile kan var. Madem o kadar nefret ediyorsun soyadındaki kanı atsak sadece demir kalsa olur mu?"