Cena więzów krwi

Ludzie nie widzieli jej taką, jaką była, widzieli w niej nieznaną dla niej osobę. Jej grzechy, jej tajemnice, jej błędy. Ich spojrzenia były jak ciernie wrosłe pod skórę, jak deszcz soli na otwartą ranę. Z każdym krokiem niosła brzemię nazwiska, którego nigdy nie wypowiedziała. Jakby była tylko cieniem człowieka, którego nawet Bóg zdawał się unikać. Życie nie karało jej czynów. Karało jej pochodzenie. Jakby była winna za to, że się urodziła. Jakby jej dusza musiała odpokutować za cudze przewinienia. Jej serce biło w rytmie cudzego błędu.