Taş krallığın ardında

Bu krallıkta sessizlik, huzurun değil; korkunun adıydı. Sokaklardan yükselen hiçbir kahkaha özgürlüğe ait değildi. Kadınlar gülmezdi burada... Gülmeyi unuturdu, çünkü gülmenin bedeli ağırdı.

Kız çocukları doğdukları gün bile kutlanmaz, isimleri bile fısıltıyla söylenirdi. Çünkü onlar, sadece büyüyüp bir erkeğin mülkü olmak için yaşarlardı. Söz hakları yoktu; itiraz etmeleri, yalnızca ölümlerini hızlandırırdı. Ve en acısı, acı çekmenin bile sıradanlaşmış olmasıydı. Tecavüz, dayak, aşağılanma... Hepsi, gökyüzündeki kara bulutlar gibi herkesin üzerinde dolaşır, ama kimse başını kaldırıp bakamazdı.

Zulüm, burada bir kanun kadar güçlüydü. Hükümdarın askerleri sokaklarda gezer, kimseye hesap vermezdi. Bir kadın çığlık atarsa, komşuları kapılarını kapatırdı. Çünkü o çığlık sadece bir kadının değil, bir ailenin, bazen bir mahallenin sonunu getirebilirdi. Krallığın kanunları, korkuyu demir bir çember gibi insanların boğazına geçirirdi.

Ve eğitim... Kitaplar, bilgi, öğrenmek... Bunlar sadece erkeklere ait bir ayrıcalıktı. Kız çocukları harfleri öğrenemez, kelimeleri tanıyamazdı. Bilgi, onların ellerine geçtiğinde bir zehir gibi görülürdü; çünkü bilen kadın, konuşan kadın olurdu. Ve konuşan kadın, bu krallığın en tehlikeli düşmanıydı.

İşte bu topraklarda, taş duvarların gölgesinde büyüdü Manolya. Gözleri, karanlıkta bile umut arayan o nadir ışıklardan biriydi. Kitaplara gizlice dokunurken, kalbi krallığın bütün yasaklarına meydan okuyordu.

Ama o bilmiyordu... Bir gecenin karanlığında, kader onun için bambaşka bir yol hazırlıyordu. Maskeli bir yabancının sessiz adımları, sadece Manolya'nın değil, belki de bütün krallığın hikâyesini değiştirecekti.

Çünkü bazen bir krallığın sonu, bir kızın gözyaşlarıyla başlardı.