İçimdeki bahar

Birini sevmek bazen onunla hiç konuşamamak demektir. Sadece uzaktan bakarsın; gülüşüne, yürüyüşüne, belki de bir kelimesine. İçinde tarifsiz bir sıcaklık olur ama sesine dökemezsin. Platonik aşk böyle bir şeydir: Kalbinle bildiğin, ama dudaklarının söylemeye cesaret edemediği bir sır.

O seni bilmez belki… Ya da farkındadır ama suskunluğunu anlayamaz. Sen ise her gün binlerce kelimeyi içinden geçirir, sonra hepsini bir bakışına sığdırırsın. Onu gördüğünde kalbin hızlanır, fakat hiçbir şey olmamış gibi yürümeye devam edersin.

Platonik aşk aslında yalnızca birine duyulan his değildir; kendine sakladığın en derin duygudur. Bazen umutla beslenir, bazen de imkânsızlıkla büyür. Ama hep güzeldir, çünkü gerçek sevgi karşılık beklemeden de var olabilir. Ve sen, sessizce sevdiğin o kişide aslında kendini bulursun.