6 parts Ongoing "Şöhret seni mutlu kılar mı, elinde kalan tek şey para ve kalbinde delik açılmış bir ceset olduğunda?"
Tek bir kişi değildi suçlu olan. Her birimiz, bir diğerimiz kadar suçluyduk tüm bu olanlar için.
Bazen sustuk, bazen konuşmamak için yalan söyledik, bazen kendimizi korumak adına başkasını ateşe verdik.
Ve çoğu zaman, hiçbirimiz başımıza geleceklerin ciddiyetini tam olarak bilemedik.
Bile isteye yakıyorduk canımızı.
Bile isteye kaybediyorduk aklımızı.
Bazen intikamın gölgesinde, bazen aşk sandığımız uçurumlarda, bazen sadakatsiz arkadaşlıklarda...
Kendimizi ve birbirimize duyduğumuz güveni parçalamak, menfaatlerimiz uğruna sevdiklerimizi kurban seçmek zorunda olmak vicdanımızda kara lekeler bırakıyor olsa bile bunu yapmaktan vazgeçmedik hiçbir zaman.
Çünkü bizim için özgürlük, demir parmaklıklar ardına saklanmış bir hayat sürmekten ya da bir akıl hastanesinde çürümekten çok daha kıymetliydi.
Özellikle hayatının baharında olanlar için.
Hep genç kalmak, ama belki de genç ölmek isteyenler için.
Şimdi o ormanda işlenen cinayetin ardından
geriye kalan her yüz, her bakış, her kelime bir diğerini ele veriyordu.
Sırların ağırlığı altında çatırdayan dostluklar, eski aşklar, çözülen maskeler, dağılan dengeler...
Ve her biri birbirinden tehlikeli olan gençlerin arasından, bir katilin sessiz adımları yankılanıyordu.
O gece ormanda sadece bir kişi ölmemişti ve bu yalnızca bir cinayet soruşturması değildi. Bu, maskelerin düştüğü, dostlukların ihanetle zehirlendiği, vicdanla aklın savaştığı bir hesaplaşmaydı.
O gece hepimiz biraz ölmüştük.
Çünkü hepimizin bir sırrı vardı ama bazı sırlar, sadece mezara girmezdi.
Katil ise birimizdi ama hiç kimse tam olarak masum değildi.
