Η Μάσκα στο παράθυρο.

Η βροχή έπεφτε βαριά εκείνο το βράδυ, σαν να ήθελε να σβήσει κάθε ίχνος ζωής απο την πόλη. Οι δρόμοι ήταν έρημοι, και τα κίτρινα φώτα των φαναριών πάλλονταν αργά, ρίχνοντας σκιές που έμοιαζαν με παραμορφωμένα πρόσωπα.

Στον πέμπτο όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας, μια γυναίκα έτρεμε κουλουριασμένη στη γωνία του σαλονιού της. Το παράθυρο απέναντί της ήταν μισάνοιχτο, και μέσα απ το σκοτάδι φαινόταν μόνο εκείνο το ίδιο θέαμα που έβλεπε κάθε νύχτα τούς τελευταίους τρείς μήνες: ένα πρόσωπο πίσω από μια λευκή μάσκα.

Δεν μιλούσε. Δεν κινούνταν. Απλά την κοιτούσε.

Η γυναίκα έτρεξε στο τηλέφωνο. Τα χέρια της έτρεμαν τόσο που σχεδόν δεν μπορούσε να πατήσει τα πλήκτρα. Μα πρίν καν προλάβει να σχηματίσει τον αριθμό της αστυνομίας, το φως έσβησε.

Μέσα στο σκοτάδι, μια βαριά ανάσα ακούστηκε πίσω της.

Η μάσκα δεν ήταν πια στο απέναντι παράθυρο. Ήταν μέσα στο δωμάτιο.