DÖRDÜNCÜ PERDE KAPANDI

Soğuk, metal bir sesin yankılandığı o karanlık oda, Asena'nın hayatındaki her şeyin başladığı ve bittiği yerdi. Gözlerinde ne bir umut pırıltısı ne de bir isyan ateşi vardı; sadece boş bir gökyüzünün donuk griliği. Dışarıdaki dünya, onu bir kadın olarak görmeye çalışsa da, o aynadaki yansımasına her baktığında aynı fısıltıyı duyuyordu: "Ben onlar gibi değilim. Ben sadece bir oyuncağım." O fısıltı, 27 Haziran'ın kanlı gölgesinden ve beş ay sonra sessizliğe gömülen o evden geliyordu. Yıllar sonra, Tıp Fakültesi'nin koridorlarında yürürken bile, geçmişin zincirleri ayaklarına dolanmış, ruhu klinik duvarlarının arasında kalmıştı. Şimdi, hayatını intikama adayan abisinin gölgesinde, geçmişiyle yüzleşmeye zorlanıyordu. Bilmediği ise, onu terk eden komutan Turan'ın da aynı düşmanın, hem anne babasının katili hem de Turan'ı yaralayan Maazinin hedefinde olduğuydu. Kaçtığı travma, onu ait olduğu intikam çemberinin tam ortasına geri çağırıyordu.