ADİL?

BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ EN GÜZEL MASALLAR GENELLİKLE KÖTÜ BAŞLANGIÇLA BAŞLARMIŞ

stanbul yine olduğu gibi karmaşasını insanlara yansıtırken birilerinin içi kan ağlıyordu. Bunu yaşayanlardan biri de ZELİHA SOYDERE. O görkemli malikanenin içinde geçirdiği her gün içi kan ağlıyordu.

Zeliha, İstanbul'u sevmemişti. İstanbul karanlıktı onun için. Aslına bakarsan onun için her yer, her şehir, her ülke karanlıktı. Ya da o öyle biliyordu...

Sabah güneşi ve nem insana işlerken Zeliha hep olduğu gibiydi. Suskun ve her an ağlamaya hazır. Zeliha, sevdiğini geride bıraktı. Her şeye rağmen onu yüz üstü bıraktı. Oysa Zeliha'nın sevdiği adam ile hayalleri vardı. Zeliha sadece sevdiğini değil, hayallerini de terk etti.

Hayat bu ya işte; nerede ne zaman ne olacağını asla bilemeyiz.

Diğer tarafta, İstanbul'un karanlık kıralı. İstanbul'un sahibi ve Avrupa'nın bilinen karanlık ismi. YAMAN KAYA SOYDERE. Babasına verdiği söz yüzünden sevdiği kadını üzen bir adamdı. O tek bir kadını üzdüğünü sanıyordu ama o karısını da üzmüştü. O ise bunu görmezden geliyordu.

Her gece o kadının yanında ama bir kere bile gelip de karısına nasılsın? Diye sormadı. Aslında kimse nasılsın dememişti. Zeliha kendi kaderine boyun eğmişti.

Zeliha sevgiye haram bir kızdı. Kimse ona sevgi göstere bileceğine inanmıyordu. Ona böyle öğretilmişti. Ta ki sevdiği adamı tanıyana kadar. Taner, onun ilk aşkı. Zeliha belki de iyiliği sevda sanmıştır?

İki kişinin bir araya gelmesi asla bir tesadüf değildir. İki kişi bir araya zorla geldiyseler bir süre sonra tanrı onların kalplerini aynı anda attırır. Kalpler aynı anda atarsa tanrı onları iki tarafta da ayırmaz. Önemli olan sevmek. İçten sevmek. Öyle lafta falan da değil. Ölümüne sevmek, bir çocuk kadar masum sevmek, gönlüyle sevmektir. Ama en önemlisi de olduğu gibi sevmektir.

BÖLÜMLER ÇITIR ÇEEZ DEEĞİLD