ඔහු, වචනයෙ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම පරණ පොත් එක්ක, තේ සුවද තැවරුණ මනුස්සයෙක්. මම, ඔහුට වෛර කරන්න උගන්නපු දේවල් වල සුවදින් පිරුණ මනුස්සයෙක්. 1987 - කඳු සහ අහස අතර තිබුන, විශ්වයෙ හිස් තැනක් හැදුන ස්ථානයක අහම්බෙයෙන් නගරයේ ඔහුට මීදුමෙන් පැමිණි ඔහුව මුණගැහුණෙ නොහිතපු නිමේෂයක "ඒ අවුරුද්දේ මෝසම් වැස්ස පාරිශුද්ධයි කියලා එයාලා කිව්වා." "පොලවෙ තැවරුණ ලේ , අහසෙ හිරවුන විලාප නැති කරන පාරිශුද්ධත්වයක් කියලා කිව්වා." "ඒත් ඒ වැස්ස, මඩ සහ මතකයට වඩා වැඩි දෙයක් මහ පොලවෙ වළලන්න සූදානම් කියලා කවුරුත් දැනගෙන හිටියෙ නෑ..." "ඔයා විශ්වාස කරනවද ?" "ආදරයට පුළුවන් කුණාටුවකින් අපිව බේරෙන්න?" ඔහු මම ඔහුට ආදරෙයි කියපු ඊළග මොහොතෙම මගෙන් ඇහුවෙ මේ වචන ටික. මම උත්තර දුන්නේ නැහැ... --- *ගඟන වර්ෂා* - ලෝක දෙකක්, හදවත් දෙකක් සහ එක පාපයක් අතර ඇද හැලුණු දිවි පිදීමට තරම් සුන්දර වූ වර්ෂාව.All Rights Reserved
2 parts