İkisi de zorunlu yapacağı bu işten tedirgindi, muhtaçtı, çaresizdi...
Onları hayata döndürecek tek şey, bir umut ışığının yanmasıydı...
Gecenin bir vakti, ikisi de birbirinden habersiz hırsızlık için girdiği bu evde çarpıştıklarında, gözlerindeki umut ışığının yanması, geceyi aydınlatmaya ve onları hayata döndürmeye yeterdi...
Aynı evde yapacakları bu hırsızlık, onlar için tesadüf müydü, kader miydi?
*Not: Bu hikaye @HmeyraTa ile birlikte yazılmaktadır.*
Hikayenin tanıtım videosu:
https://www.youtube.com/watch?v=7GvwusRfuac
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."