KATRİNA - EBEDİYET ÇAĞI

Yabancı bir diyarın tepesinde dumanlar tütüyordu. Acı kokulu, zaman zaman kıvrak bir rota izleyen, çıkış noktası belirsiz dumanlar... Dumanların çıktığına inandığım topraklarda ebediyete tutunan ruhlar geziniyor ve görünüşe göre, ölüme açılan köprünün ters istikametine doğru kimi hızla, kimi isteksizce yürüyordu. Lakin o topraklarda bir şey vardı ki hareket etmeyi bekliyor ama zaman, ona istediği şeyi vermeyi reddediyordu. Koca, kara dumanların kol gezdiği bölgede izleri belirsiz bir varlık can çekişiyor ve dudakları arasından güçlükle çıkardığı sesler uzun yolları aşıp bana ulaşıyordu. Lakin benim adımı sayıklamıyordu o sözler.

Bugüne değin duymadığım bir tıslama, "Vel," dedi. "Vel Katrina."