ÖLÜM SENFONİSİ | +18

Gözlerimi açtığımda hiçbir şey göremedim. Her yer karanlıktı. Göğsümün üstünde bir ağırlık vardı, nefes almakta zorlanıyordum. Boğazım kuru, ciğerlerim yanıyordu. Elimi kaldırmaya çalıştım ama kolum sanki bana ait değildi, ağırdı, taş gibiydi. Parmaklarım bir şeye dokundu soğuk, nemli toprak. içimde bir şey harlanmıştı.
Tanrım ben neredeydim?

Kalbim çılgınca atmaya başladı. Havanın azaldığını hissettim, nefes alamıyordum. Ellerim titreyerek yukarı kazmaya başladı. Tırnaklarım kırıldı, acı hissettim ama duramadım. Toprak ağzıma, burnuma doluyordu. Ciğerlerim yanarken, boğazımdan boğuk bir çığlık çıktı.

"İmdat! Biri-" Sesim boğuldu, kendi yankımı bile duyamadım.

Kazdım ta ki parmaklarım bir şeyin arasından ışığı hissedene kadar. Soğuk bir hava yüzüme vurduğunda ciğerlerime dolan oksijen bir bıçak gibi hissettirdi. Yüzeye çıktığımda bir an ne olduğunu anlamadım. Gökyüzü bulanıktı, ışık gözlerimi yaktı. Dizlerimin üstüne çöktüm. Nefes nefeseydim. Ellerim toprağa bulanmış, tırnaklarım kan içindeydi.

Sonra bir ses duydum. Bir sürü ayak sesi, mırıldanmalar vardı. Başımı kaldırdım etrafım insan doluydu. Onlar bana bakıyordu. Yüzlerindeki ifadeyi tarif edemem; korku muydu, şaşkınlık mı, yoksa tapınma mı? Anlayamıyordum.

Kalbim hâlâ deli gibi atıyordu. Geri çekilmek istedim ama bacaklarım tutmadı. Bir adam öne çıktı. Uzun boyluydu, saçları grileşmişti. Yavaşça bana yaklaştı, gözlerini benden ayırmadan dizlerinin üzerine çöktü.

"Sonunda uyandın," dedi, sesi yumuşak ama tuhaftı.
Bir an sustu, sonra dudaklarından kelime daha döküldü:
"Minik Tanrıçam." Donakaldım. Ne dediğini anlamadım.