Canının Yandığı Kadar.

Güneş her zamanki gibi pırıl pırıldı. Ne kadar nefret edersem edeyim diğer gün daha da parıldıyordu. 3 aylık tatilin sonrası 9 aylık bir okul. Yatağımdan sürünerek kalktım ve aynanın karşısına geçtim. Şekli şemali olmayan yüzüme ve saçlarıma bakakaldım. Annem heyecanlı bir tavırla kapıyı açtı ve o "mükemmel" girişlerinden birini yaptı. "Enis, hala oyalanıyor musun tatlım? Bugün senin için çok güzel bir gün olacak, eminim." Küçük bir tebessümle cevap verdim ki kırılmış olmalıydı. Sesindeki mutlu ton gitmişti. "Kahvaltın seni bekliyor. Çabuk hazırlanmalısın." Formalarımı dolabımdan çıkardım ve üstüme de ondan kalan kapşonumu. Kokusu hala üzerimdeydi. Ciğerlerim onun kokusu dolana kadar içime çektim. Gözlerim dolmuştu, özlüyordum. Ellerini, tenini, kokusunu, saçlarını, kısacası her şeyini özlüyordum. Bu kadar kolay nasıl olmuştu da bırakmıştı ki? Tek mesajıyla bitmiştim. "Hoşça kal Enis, sen benimle değil başkalarıyla güzelsin."
"Anlamalısın bunu, ben başkalarıyla değil, seninle olmak istiyorum. Oluyorsak çirkin olalım."
"Yapamıyoruz. Üzülüyorsun, üzülüyorum. Bir de böyle deneyelim. Her şey daha güzel olacak."
"Birlikte olalım ama üzülelim? Bu kadar mı kolay silebiliyorsun Deniz?"
"Kendine iyi bak Enis."
"Peki ya kapşonun? Onu getireyim bari?"
"Sende kalsın. Bir daha görüşmeyelim."
Böyleydi işte. Benim iyiliğimi istermiş gibi davranıp, bırakıp gitmişti. Fakat şimdi görecekti beni. Karşılaşacaktık, göz göze gelecektik. Acımızı hissedecektik birbirimizin. Unutmuş olamazdı.