Hayatın tüm zorlukları çıktı önüme birer birer. Fakat her bir zorluğun üstesinden gelmeye çabalarken destek alabileceğim aile sevgisi yoktu. İnsanı derinden yaralayan bu noksan duygu, aile sevgisi, hayallerimin en büyük konusu oldu.
Ailemizden uzaklaşacağımız zaman onların duygusuz bedenlerinde sevgi aramayacağımı zannetmiştik ablam ve ben. Oysa yanılgı cehenneminin en kızgın alevleri arasında kalmışım o zaman.
Görmemiz gereken belki de kabuslarımızın baş teması olan bir olaya tanıklık ettik. Bir ruhun söndürülüşüne, bir bedenin yıkılışına, bir canlının hayatının son buluşuna tanıklık etmiştik. Sanırım hayat denilen cehennem parçası kendini bu noktada alevlendirmişti.
"YA BIRAKSANA ANLAMIYOR MUSUN BIRAK!"
bileğimi öyle tutuyor ki elim morardı. Artık bağirmaktan boğazım ağrıdı.
"o sesine sahip çık yoksa çıkmasını bilirim anla artık kızım sen benimsin abinin bedelini ödüyeceksin ceheneme hoş geldin"
anne yardım et lütfen Allah'ım ben ne yaptım ki sen bana bunu yapıyorsun .
beni ne beklicek artık bilmiyorum tek bildiğim ölmek istiyorum.