Yokluğu Bile Senden Geldiği İçin Seviyorum.

Zaman mı acıtır insanın canını yoksa zamanla kaybettikleri mi ? Zamanla kaybettikleri mi koyar insana , zamanın kaybettirdikleri mi ??

Koskoca 9 ay geçti üzerinden. Bazen diyorum ki kendime 'Neden bu kadar zorluyorsun ki kendini? O çoktan gitti..'. Kalbinde kalıcı bir yer istemiştim oysa ki. Her sabah kalktığımda gördüğüm ilk şey kendimi , benliğimi kaybettiren o gözlerin olmasını ne kadar diledim tanrıdan. Tabi ben yine istenmediğim gözlerden medet umdum. O bana derdini anlatırken ben hem onun derdinde hemde kendi derdimde boğuldum. Artık yorgunum. Ciğerlerim sigaradan nefes alamayacak halde. Aklım başımda değil uzun zamandır , ayılamıyorum hayallerinden. Peki ya ne olacak sonumuz ? Sen ayrı bi insanın gelmesini beklerken ben , senin bana dönmeni bekliyorum. Çok saçma değil mi ? Çevremde onca kişi varken neden sen diye soruyorum kendime. Bir sigara yakıyorum sonra. Kokun hayat buluyor ciğerlerimde. Daha sonra çayımı alıyorum ve gökyüzünü izliyorum. Gözlerinde kaybettiğim hayallerim bir kuyruklu yıldız gibi geçiyor sanki camın arkasından. Elimi uzatsam tutacağım ama her seferinde 'Bırak. Kendin yapamadın bari hayallerin gitsin yanına.' diyor içimdeki ses. Belki yanına gider de hayalden de olsa mutlu olurum ha ? Zor be kaptan. Başkası için demir alan bir gemiyi takip etmek koyuyor insana. Seni hiçbir zaman suçlamadım güzel gözlüm. Ama gitmeseydin birinci yılımıza 3 ay kalmıştı. Seninle dolu 9 ay. Artık kaldırmıyor yüreğim yokluğunu be sevgili. Her yeni rüzgarda biraz daha yıpranıyor bedenim. Yakında benliğim de kalmayacak. Çok sigara içmemi istemezdin. Günde 2 pakete çıkardım yokluğunda. Yerini doldurduğundan değil , aklımdan sildiğinden değil. Yokluğunu daha da çok hatırlattığı için. Aslında kendim kaşınıyorum binevi. Ama yokluğun hiçbir acıya varlığınsa hiçbir mutluluğa eş değil.

Her şeyin başladığı Ağustosu unutmazsın umarım...