Kiedy przestałam wierzyć w nadzieję

Alodia Meier po osiemnastu latach swojego życia postanawia uciec na wolność. Bo choć nie była uprowadzona, czy więziona, jej życie stało się dla niej klatką. I to wcale nie złotą. Bicie, gnębienie i poniżanie to dla niej szara codzienność, nie tylko w szkole, ale także w domu.
Wyjeżdżając na studia, ma jeden cel: postawić na siebie i zacząć życie od nowa. Zacząć żyć.
Wszystko zaczyna się zmieniać, gdy Caius Furrer zaczyna na nią krzyczeć za źle wykonywaną pracę. A ona sama popada w rozpacz. Jej nieśmiałość ją przygnębia, a fakt, że Caius jest kapitanem uniwersyteckiej drużyny hokejowej i dodatkowo zaczyna się nią interesować, wprawia ją w niezrozumienie. Przecież się nie znają, a chłopak za każdym razem wyciąga ją z kłopotów...
Czy nieśmiałość Alodii sprawi, że ta dwójka nigdy nie połączy swoich losów? Czy dojdą razem do porozumienia?