Στον βυθό του καλοκαιριού
Καλοκαίρι είναι όπου είσαι εσύ,
Μιλάμε για έναν έρωτα που τους καίει και τους δυο,
σ ένα νησί που μυρίζει θυμάρι και σιωπή.
Αλλά εκείνη φοβάται. Δεν είναι ότι δεν τον θέλει, τον θέλει πολύ.
Καλοκαίρι είσαι εσύ,
Αλλά φοβάται να παραδοθεί, να αφεθεί, να αγαπήσει τόσο δυνατά.
Το βλέμμα σου, η φωνή σου, η στιγμή.
Κι εκείνος; Την περιμένει κάθε φορά, ακόμα κι όταν τον σπάει.
Μα έμεινα μόνος, με το φως να ξεθωριάζει,
Γιατί την νιώθει δική του, ακόμα κι όταν του λέει «δεν μπορώ».
Κι ο έρωτας να ταξιδεύει σε θάλασσες που δεν φτάνω.
Και μια νύχτα έρχεται.
Καλοκαίρι ήσουν κι έφυγες νωρίς,
Και κάνουν έρωτα. Όχι απλώς με το σώμα.
Όχι μόνο με το σώμα.
Με όλα τους τα κομμάτια.
Όπως όλα όσα πονάνε όταν είναι αληθινά.
Γιατί δεν είναι οι έρωτες που τέλειωσαν αυτοί που στοιχειώνουν,
είναι αυτοί που δεν ξεκίνησαν ποτέ.
