Kaplanın Kıymetlisi +18

Onunla aynı odada olmak, sanki yanardağın ağzında durmak gibiydi.
Bir adım atsam yanacağımı biliyordum, ama geri çekilmek de artık mümkün değildi.

Kız bana baktı - o bakışta hem meydan okuma hem davet vardı.
Bir insan aynı anda hem bu kadar masum hem bu kadar tehlikeli nasıl olabilirdi?
Ellerimi cebime sakladım, sesim boğazımda kısıldı:
"Seninle konuşmak bile başlı başına tehlike."

Gülümsedi. O lanet gülümsemesi...
"Tehlikeyi sevmeyen adam, neden her defasında bana yaklaşıyor peki?" dedi.

O an, kalbimle aklım birbirine girdi.
Ben yıllardır kontrolüyle övünen bir adamdım - işimde, hayatımda, duygularımda.
Ama onun karşısında tüm o düzen, saniyeler içinde çöktü.

Yaklaştı. Parmakları gömleğime değdiğinde nefesim kesildi.
"Belki de bazen kendini kaybetmek, en doğru şeydir," diye fısıldadı.

Gözlerimi kapattım.
Bir yanım kaç dedi.
Diğer yanım, o sesi susturmak için onun dudaklarına dokunmak istedi.

Ve o an anladım...
Bu kız benim sınavım değil, cezamdı.
Ama ben o cezayı bile bile kabul ediyordum.

***

O, durduğu yerde bile olay çıkaran bir kızdı.
Kurallara baş kaldıran, neşesiyle herkesi peşinden sürükleyen, arkadaş grubunun kalbi. Girdiği her ortamda dikkatleri üzerine çekerdi özellikle de onun dikkatini.

Ve o...
Kendini işine adamış, disiplinli, planlı bir adamdı. Hayatında hiçbir şey sürpriz olmamalıydı. Ta ki o kız karşısına çıkana kadar.

Kızın kahkahası, yürüyüşü, her bakışı... Adamın tüm odağını yerle bir etti.

Onunla geçen her saniye, bir sınav gibiydi.

Ama asıl soru buydu:
O kız, onu her fırsatta baştan çıkarırken gerçekten rahat durabilecek miydi?
Ve o adam, bu kadar ateşe rağmen gerçekten dayanabilecek miydi?

Belki de bazı yangınlar söndürülmek için değil, birlikte yanmak içindir.