Sesin Mor Rüzgarda

Elisa, annesinin gülüşünde büyümüş bir kızdı.
Lavantanın kokusunu hafızasında, annesinin sesini ise kalbinin içinde taşıdı yıllarca.
Ama hayat, bazı anıları sevgiyle saklamaz.
Bazılarını kanatarak hatırlatır.
On iki yaşında annesini kaybettiğinde, dünya bir anda karardı.
Işık, umut, sıcaklık... hepsi onunla birlikte gömüldü.
Yıllar sonra, 18 yaşında, annesinin topraklarına Rusya'ya döndü.
Polis oldu.
Yasalara göre doğruyu savunuyordu...
Ama kafasının içinde ona sürekli konuşan bir ses vardı.
Bir dost. Bir gölge. Bir koruyucu. Bir cellat.
Onun aklını hem diri tutan, hem de paramparça eden bir "arkadaş."

Elisa soğuktu. Kopuktu.
Ama içi asla susmuyordu.

Karşısına Dimitri çıkana dek.

Rusya'nın en tehlikeli isimlerinden biri.
Soğuk. Dingin. Karanlık.
Onunla konuşurken bile gözlerinin içi sessizce gülüyordu.

Bu bir aşk hikâyesi değil.
Bu bir savaş.
İki kişinin değil, bir insanın kendi zihniyle savaşı.
Ve bazen... en çok güvendiğin ses,
seni en derine çeker.