RUH SIZISI

Bazen kendimi bedenimden kopmuş gibi hissederdim. İnsanlar bana "güçlüsün" derdi, "her şeyi kaldırabilirsin" derdi. Ama onlar görmezdi, duymazdı. Benim ruhum ise sızlardı. Ona adını koymuştum: Ruh Sızısı. Belki de sadece ben duyuyordum o sessiz çığlığı. Belki herkes hissediyordu ama umursamıyordu.

Ben Alaca Mirel Soyluhan'dım.

Kendi adımı söylerken bile bazen tuhaf gelirdi, sanki bana ait değilmiş gibi. Adım, kimliğim, varlığım... hepsi bir yabancıya ait gibi dururdu. İnsanlar bana bakardı ama gözlerinin içine bakmak zor gelirdi; çünkü gözler ruhun aynasıydı ve benim aynam kırılmıştı. Her gün parçaları toplamaya çalışırdım ama her seferinde biraz daha eksilirdim.

"Alaca Mirel Soyluhan... bir adımını yanlış atarsan, kimsenin seni kurtaramayacağını unutma..."