TAHT 'Şehrin kralları'

Yaşadık, gördük ve deneyimlediğimiz her şeyi beynimizin ta merkezine, birer anı izi olarak kazıdık; ama tüm o yaşananların bizi götüreceği nihai sonuca, attığımız adıma dair hiçbir zaman kesin bir öngörümüz olmadı.
​Ben hep bildiğim tek şeyi yapmak isterdim; ne bir gelecek planım vardı, ne de uçuşan hayallerim. Ben, buydu, olduğu gibiydi.

Şu ana dek sokaklarda, kendi başının çaresine bakarak büyümüş bir kızdım ben; bana ne fikir özgürlüğü sunulmuştu ne de derinlemesine düşünme hakkı. İnsanlar beni gördüklerinde ya mideleri bulanır ya da tepeden tırnağa küçümsemeyle süzerlerdi.

​Eskiden, onlardan farklı olduğumu sanırdım... Farklıydım da. Hâlâ farklıyım. Ben bu neslin basit, sıradan kumaşından değildim. Böyle düşük seviyeli, sığ insanlarla aynı kefeye konulamazdım.

​O küçük ben, şimdiki halimi görseydi... Benden nefret ederdi. Hatta belki o nefreti dindirmek için kendi canına bile kıyabilirdi. Ama ben mecburdum. Hayatımdaki tüm zorlukları, tüm engelleri devirmek için mecburdum. Çünkü ben, Kasırgaydım. Ve yeryüzünde, bir Kasırga'yı durdurabilecek tek bir güç bile yoktur.