Waarom moet ze nou een DJ zijn?

Ik leef op ritme - maar ik houd iedereen op afstand.
Als opkomende DJ race ik door line-ups en festivalweides alsof ik er geboren ben. Duizenden mensen kennen mijn naam, maar niemand kent mij. Niet écht. Niet sinds mijn vorige relatie me leerde hoe gevaarlijk het kan zijn om iemand te dichtbij te laten komen.

Dus houd ik het veilig. Hoog tempo. Strakke planning. Geen ruimte voor gevoelens.
Tot ik hém tegenkom.

Een jongen die me irriteert nog vóór hij ook maar één woord zegt.
Zo'n energie waar je óf voor wegloopt, óf onmiddellijk naartoe wordt getrokken - of je dat nou wil of niet.
En ja... bij mij gebeurt dat laatste.

Onze werelden botsen eerst. Hard.
Maar toch blijven we elkaar tegenkomen: backstage, onstage, tussen nachten vol baslijnen, vermoeide ogen en oordoppen. En hoe vaak ik ook probeer hem te ontwijken, hoe verder ik loop... hoe vaker ik hem weer vind.
En hoe duidelijker het wordt dat we meer gemeen hebben dan ik ooit had verwacht. Misschien zelfs te veel.

Maar wat doe ik als iemand langzaam door mijn muren heen kijkt?
Als iemand ziet wat ik al jaren verstop achter glimlachen, volume, en nachten zonder slaap?
En wat als hij precies degene is die ik nooit binnen wilde laten?

Twee werelden die elkaar nooit zochten.
Twee harten die te vaak gebroken zijn om nog te durven.
En één verhaal dat begint met pure ergernis... maar misschien eindigt als iets waar geen van ons op voorbereid was.