Jashtoksori Shkelqyes

Ne buze te nje mali sfiguronte asnje harte,nje vajze e vogel me emrin Klaris pa dicka qe sduhej te ekzistonte.nje yll duke rene, shume ngadale,sikur po mendonte nese ia vlente te prekje token.
Ajo vrapoi mes barit qe ndizej si flake e ftohte, kur u afrua, pa nje krijese te cuditshme, me sy te vegjel ngjyre gri.
-Me quajne Jashtoksor,-Pershperiti ai duke levizur krahet e vegjel prej drite.
-Une jam Klaris...Ti dukesh sikur ke ardhur nga nje problem i madh.

Jashtoksori psheretiu aq thelle sa qe gjethet u perkulen ngadalesisht.
-Jame arratisur nga Mbreteria e Hijeve,Duan te shuajne cdo yll, qe askush mos te kujtoje rrugen per ne shtepi.

Klarisa ngriti vetullen, iu duk sikur ishte gati te shpetonte krejt universin.
-Mire, eja do te shkojme ti ndezim yjet serisht.

Me guximin qe i rridhte nga zemra morri Jashtoksorin dhe shkuan per te ndihmuar universin.
Sa here Jashtoksori shendriste pemet zgjoheshin naten, ker ai qeshte toka lulezonte.
Te dy u nisen permes Pyllit,ne kerkim te Portes se Drites.
Por hyrja ishte e mbuluar nga nj ehije shume e frikshme.
Ajo u zhyt drejt tyre dhe i bertiti
-Asnj eyll nuk kalon ketu.

Klaris nuk u terhoq, dicka qe e niste nuk e linte pergjysem.
ajo e ngriti Jashtoksorin lart,ai leshoje nje drite aq te forte saqe Hija vendosi duart para syve.
Pas shume peripecish Hija u zvogelua, porta u hap dhe Jashtoksori bute tha...
-Ti me shpetove mua,faleminderit.
-Jo,-Qeshi Klarisa.*Ti je bere per te skelqyer.

Pa thene asnje fjal tjeter Jashtoksori fluturoj lart e me lart aty ku kishte shtepin e tij.