Lugina Ku Fliste Era

Ne vendin tim askush nuk e dinte qe Era kishte ze.
Pervec meje.

Gjithcka filloj vetem kur humba nje liber ne pyll,dhe ndersa po e kerkoja,pemet u hapen sikur me njihnin.
Fleta te arta rane mbi toke,duke krijuar nje shteg qe ngjasonte me rrezet e mengjesit.

Eca pa u menduar shume.

Ne fund te shtegut gjeta nje lugine qe nuk ekzistonte ne asnje harte.
Aty lumi nuk rridhte,por leviste ne rritem,sikur po kercente.
Shpendet nuk kendonin,ata krijonin zhurma,si ndonje instrument qetesues.

Aty ishte edhe Ajo.
Nje vajze e veshur me nje mantel jeshile,floket e saj silleshin rrotull si te kishin jeten e tyre.Syte i shkelqenin si 2 kure te cmuar buze detit.

-Mire se erdhe,-Me tha sikur ishte duke me pritur.
-Ku jam pyeta,-Pyeta.
-Je ne Luginen e Eres.Vetem ata qe te mbajne nje copes magjie brenda mund ta gjejne.
-Une...Magji...

Ajo buzeqeshi-*Po ti e ruan ne zemer por nuk e di.*

Me ofroi nje kristal te vogel Blu.
-Ky nuk te jep fuqi,-tha.
-Por ta zbulon.

E mora ne dore.

Dhe ne momentin qe e preka,era foli,jo me peshperim por m ze te qarte.
-*CELSI I BOTES SONE JE TI*.

-Vajza iu afrua.
-Nese do,tha-Mund te qendrosh.Te mesosh.Te udhetosh mes pemeve qe ecin,lumenjve qe flasin,yjet qe zbresin naten per tu clodhur.

U ndjeva sikur me ftoi ne nje jete te re plot endrra dhe magjine brenda meje duke u zgjuar.