Sessiz Kar Taneleri : Evrenin Sessiz Fısıltısı

Benim için arka bahçeye bir gül dikti annem 17. yaşıma girdiğimde. Dedi ki; "İnsan hayatı bir güldür. Ona sevgini, suyunu verip güneşini eksik etmezsen açar, lakin birini dahi eksik edersen solar.. Elbet solacak bir gün ama sen solmasını hızlandırma.. Bırak açsın.. Daha açamadan soldurma çiçeği."

Annemin dediğini uyguladım. Her gün gülümün yanına gidip onu suladım, yapraklarını okşadım. Güneşini kesmeyeyim diye çok önünde bile durmadım.

Ama ben soldum. Benden her ihtiyacımı kestiler. Ben solunca çiçeğim de doldu.. Solan çiçeğim karın altına gömüldü. Tıpkı benim çocukluğum gibi..

Sonra ben kar yığının altında çırpınırken bir evim oldu. Boynumdan ayırmadığım pusulam bana evimi gösterdi. Tüm yaralarıma yara bandı oldu. Benim kendime nasıl ev olacağımı öğretti ama o çoktan bana ev değil yuva olmuştu.

Beni bir gül bahçesine getirdi. "Senin omzuna her bir yük eklendiğinde bir gül de bu bahçeye eklendi. Bu gülleri yetiştirip solmasını nasıl engellediysem senin solmanı da öyle engelleyeceğim." dedi.

Beni o kar yığınının altından çıkarmadan benimle o yığının altına gömülmeye razı oldu. Bana ulaşmak için..