KARTEL'İN KANI

Bazı hatalar sessizdir; kimse bilmez, kimse duymadan geçip gitti sanırsın. Oysa hiçbir iz sandığın kadar silik değildir. Kimi bedeller yıllar sonra gelir, ama gelir. Kimin kapısını çalacağını seçmez; bazen en masum olanların omuzlarına çöker ve insan fark eder: Birinin gecesinde işlenen bir suç, başka birinin sabahına çöken ağırlıktır. Bazı hayatlar böyle karanlığın kıyısında başlar. Kimsenin etmediği bir duanın, kimsenin üstlenmediği bir günahın enkazında başlar.

Ama kader acımasızdır; başlangıç nerede karardıysa, hikâye orada son bulmaz. Çünkü karanlıktan çıkan her adım, birilerinin sakladığı gerçeğe doğru ilerler ve en sessiz geçmişler bile en yüksek sesle geri döner.

***

"Yalan mıydı?" diye fısıldadım.

"Ne?" Sesinde merak yoktu.

"Hepsi yalan mıydı?" Bu kez sözlerim daha oturaklıydı, daha ağırdı. Gözlerine baktığımda kendi dağılışımı gördüm; o da gördü mü bilmiyorum ama yüzündeki o ince gölge, algıladığı bir şeyler olduğunu söylüyordu.

"Ne duymak istiyorsun?"

Oturduğum yerde küçüldüğümü hissettim. Kaburgalarımın içi boşalıyormuş gibi... sanki biri kalbimin etrafındaki son dayanağı da çekmişti. Sessizce, neredeyse nefesimle birlikte, "Git," dedim.

Ben, cevabımı almıştım.

Daha ben kendimi toplayamadan, dediğimi yaptı. Hep böyle olması gerekiyormuş gibi uzaklaştı. Arkasından baktığımda, adımlarındaki kararlılık gözüme battı. Bir an bile tereddüt etmemişti.

Dudaklarım kıvrıldı.

Bu dünyada karşılıksız sevilmek için iyi bir kız olman gerekirdi, değil mi?

Ben öyle değildim. Kötülüğe bulaşmıştım. Elim kana değmiş, ruhum paslanmıştı.

Ve kirli kızların sonu hep böyle olurdu.

Yine de: bu hikâyede önemli olan, birilerinin doğruyu mu yanlışı mı yaptığı değil; o seçimlerin onda bıraktığı iz, taşıdığı yük, ödediği bedel ve kirin kimde daha çok biriktiği