MONA ROZA

''Bu kitap 90'larda geçmektedir.''

Kapı çaldığında akşam haberleri yeni bitmişti.
Annem mutfakta çay kaşıklarını diziyordu, babam koltukta uyukluyordu.
Açmak bana kaldı.

Kapının deliğinden bakmadım.
Kimseyi beklemiyordum çünkü ölüler haber vermezdi.

Kapıyı açtım. Karşımda duran adam, yıllardır her bayram fotoğrafına baktığım,
her gece öldüğünü bilerek uyuduğum adamdı.

Bakışı daha yorgun. Sesim çıkmadı.
İsmimi söylemesini bekledim.
Söylemedi.

Kalbim durmadı, hızlanmadı.
Sadece anlamayı reddetti.

Kapının kolunu bırakmadım.
Çünkü bırakırsam ya o düşecekti
ya da ben.

Ve o an anladım: Bir insan öldüğüne bu kadar emin olabiliyorsa,
yaşadığını görmek de bir o kadar sarsıcı oluyordu.